De blues die zijn oorsprong vond in de Mississippi Delta, laat nog steeds zijn invloed gevoelen, en dat ook ver van de zompige oevers van voornoemde stroom. Vijfenveertig jaar geleden viel London en gelijk ook heel West-Europa voor deze aanstekelijke muziek van onze Afro-Amerikaanse medemens. Iedereen weet onderhand hoe dat in zijn werk ging. Maar ook naar het zuidelijke deel van het Amerikaanse continent breidde de blues zijn invloedssfeer uit.

Big Gilson is een Braziliaanse adept van de blues, of bluesrock om preciezer te zijn. Op 22 mei a.s. brengt Blues Boulevard zijn eerste internationale release uit, en dus zitten wij zo goed als aan de bron, om snel kennis te kunnen maken met dit schijfje.
Is Big Gilson dan ‘the new kid in bluestown’ ? Helemaal niet. Veertien jaar reeds speelt en toert hij in zijn thuisstad Rio de Janeiro, en heus niet alleen met carnaval. Hij bracht er twaalf CD’s uit die alleen plaatselijk werden verdeeld.

Twee jaar geleden toerde hij het Amerikaanse club circuit rond en ontmoette aldus enkele groten zoals Steve Cropper, Corey Harris, Duke Robillard, Lonnie Brooks, Magic Slim, Walter “Wolfman” Washington en Buddy Guy. Deze laatste nodigde hem zelfs uit om in zijn ‘Legends Club’ te komen spelen.

Big Gilson and the Blues Dynamite horen bij de club van de bluesrockers, waar ook Joe Bonamassa, Eric Sardinas, Walter Trout, Rob Tognoni en menige anderen toe behoren. Ik noem het ook weleens motorcycle blues, omdat deze muziek kan optornen tegen de grom en de growl van de befaamde twins. Of headbanger blues ontvalt mij ook wel eens. Niet smalend bedoeld, jongens, ik durf in het geniep ook al wel eens bangen met mijn hoofd. Ik maak trouwens deel uit van de generatie die hiermee begonnen is op de tonen van “Deep Purple in Rock” een euhh…halve eeuw geleden, bijna.

Big Gilson is een slide gitarist van de Johnny Winter school. Harde, snijdende electrische slide-gitaar voert de boventoon in zijn nummers. In het titelnummer “Sentenced to Living” is de Winter invloed goed hoorbaar in zijn gitaarspel. De mmeste nummers op het album zijn van Gilson zelve. Daarbuiten brengt hij een drietal eigengerijde covers, zoals het stuwende “Tobacco Road” en een verrassend “Take Me To the River”. Maar in nummers zoals dit laatste, waarin echt moet gezongen worden, komt zijn beperkte stembereik bovendrijven. Gelukkig is hij zo slim om de vocals gedeeltelijk door ene Bruno Mello te laten overnemen. Je eigen beperkingen inschatten en toegeven is ook een kunst. Met “Silver Train” heeft Gilson zijn eigen trainsong. Bovenop zijn scheurende slide zit de melancholische harp van Jefferson Gonçalves. En de meest onverwachte en ongebruikelijke cover is wel deze waarmee hij dit album eindigt. John Lennon’s “Yer Blues” één der enige echte bluessongs die de Beatles ooit maakten. Hier wijselijk ingezongen door zijn vriend Sérgio Vid.

Big Gilson and the Blues Dynamite are :

Voeg daar nog een vijftiental gastmuzikanten bij die hun medewerking verleenden aan dit album, en we zijn er.
Een leuke plaat voor wie van het hardere genre houdt. Binnen enkele dagen uit !

witteMVS